Czy „Upiorne opowieści po zmroku” są naprawdę upiorne?

-

Mając pierwszy raz w ręku książkę „Upiorne opowieści po zmroku” autorstwa Alvina Schwartza zastanawiałam się, czy to jest dobry wybór. Przecież nie cierpię horrorów, nie jestem również fanką opowieści o makabrze czy o mrocznych przygodach… Jednak postanowiłam zmienić ostatnio sporo w swoim życiu, postanowienia wprowadzam również w tych zmianach czytelniczych… 
Muszę przyznać się Wam, że zaczęłam czytać te opowieści od samego rana (w końcu trzeba korzystać z ostatnich chwil wakacji i można nic nie robić), bojąc się, że jak przeczytam późnym wieczorem to w nocy będą śniły mi się głupoty… Jednak obawy te były nad wyraz wyolbrzymione. Jednak słów kilka o samej książce. 
Jest to antologia „strasznych historii” jakie ludzie opowiadali sobie w przeszłości. Zawierają nuty folkloru. Mają wywoływać strach, przerażenie. A im ciekawiej opowiedziana tym większe wrażenie wywierała na słuchaczu. Osobiście, dla mnie to ta antologia to w pewien sposób „pigułka” wiedzy, ponieważ możemy dowiedzieć się, czego od wieków boi się ludzkość. To tzw. elementarz naszych lęków. Ale czy tylko baliśmy się i boimy do tej pory śmierci? W większości te opowiadania odnoszą się do śmierci, do życia pozagrobowego, do tego co jest nam obce i nieznane. 
Formy stylistyczne są przeróżne. Znajdziemy tutaj prozę i poezję. Co ciekawsze, niektóre można nawet zaśpiewać. Zastosowany język również jest różnorodny. Ponieważ w większości to przekazy ustne, język też jest prosty. Uwagę przyciągają ilustracje, które idealnie wpisują się w tematykę (chyba niektóre nawet bardziej straszyły niż tekst). Dodają kolorytu każdej z historii, pozwalają ją przeżyć o wiele intensywniej.
Na końcu książki znajdują się informacje „techniczne”. Autor podaje źródła skąd pochodzi dane opowiadanie oraz bibliografię, skąd czerpał informacje o danej opowieści.
Jedno jest pewne - te opowiadania nikogo nie przestraszą! Tytuł i okładka tylko tak strasznie wyglądają… Była to miła przygoda, poznanie czegoś nowego, a może nawet  i skuszę się na obejrzenie filmu, który jest już w kinach?

Wydawnictwu Zysk i S-ka dziękuję za egzemplarz do recenzji! 

Tytuł: Upiorne opowieści po zmroku 
Tytuł oryginalny: Scary Stories to Tell in the Dark
Autor: Alvin Schwartz 
Tłumaczenie: Piotr Kuś 
Wydawnictwo: Zysk i S-ka 
Rok wydania: 2019
Liczba stron: 141 

Popularne posty z tego bloga

Mistrz małej prozy

-
Obraz
W wielkim oczekiwaniu na kolejną powieść autora - „Horyzont” - która pojawi się we wrześniu, zaopatrzyłem się w zbiór opowiadań, który pojawił się w wersji limitowanej na stronie wydawnictwa SQN z okazji Warszawskich Targów Książki. Po dwóch miesiącach od wydania udało mi się je przeczytać i teraz już mogę ogłaszać wszem i wobec, że nastały czasy mistrza krótkiej formy prozatorskiej. Ukłony dla Jakuba Małeckiego! W zbiorze „Historie podniebne” znajduje się siedem opowiadań. Pierwsze z nich, „Żaglowce i samoloty” to zapis pożegnania syna z umierającym ojcem. Nie był to ojciec całkiem zwyczajny, gdyż Felicjan Taranowicz był pisarzem. Relacja pomiędzy synem a ojcem była dość szczególna, a ojciec na swój sposób specyficzny, na pewno nietuzinkowy. Kolejne, „Idzie niebo” to już inna optyka. Tym razem przenosimy się na wieś. Ale nie będzie to taka zwykła wieś, gdyż znajduje się ona w pewnej alternatywnej rzeczywistości. Kilkadziesiąt kilometrów od wsi rozbił się Pająk. Od tego momen
Czytaj więcej

We dwoje zawsze lepiej

-
Obraz
Magdalena Witkiewicz to jedna z moich ulubionych autorek. Jej książki cenię za lekkość z jaką można je czytać, a przede wszystkim za tematykę jaką porusza. Silnie oddziałują na emocje, a każda w wyjątkowy sposób na czytelnika. Słowa zawarte w jej opowieściach przenikają duszę, wywołując niekiedy dreszcze. Ale po skończonej lekturze przybywa oczyszczenie i ukojenie. Jedną z książek, które ostatnio miałam okazję przeczytać, to Czereśnie zawsze muszą być dwie . Poznajemy w niej Zosię Krasnopolską - młodą kobietę, której umiera jedyna, prawdziwa przyjaciółka – starsza pani Stefania. Otrzymuje od niej w spadku zrujnowaną willę w Rudzie Pabianickiej, na jednym z łódzkich osiedli. Główna bohaterka postanawia postawić wszystko na jedną kartę i przenieść się do domu, który otrzymała. W nowym miejscu poczuła się w końcu jak u siebie, otrzymując nowy początek, postanawia go dobrze wykorzystać. W Rudzie poznaje Szymona, z którym odkrywa tajemnice domu po pani Stefanii. Dzięki niemu równ
Czytaj więcej

Recenzja książki Andrzeja Maleszki „Magiczne drzewo. Czerwone krzesło”

-
Obraz
  W tym miesiącu czas na przeczytanie książki dla dzieci i młodzieży poświęciliśmy na dość magiczną przygodę z czerwonym krzesłem. Jest to pierwszy tom wspaniałego cyklu „Magiczne drzewo”. Powieść ta opowiada o trójce rodzeństwa – Kukim, Tośce oraz Filipie. Znajdują oni krzesło, w sumie nic nadzwyczajnego. Cały szkopuł tkwi w tym, że to krzesło spełnia marzenia. Spełnia marzenia zarówno te dobre, jak i złe. Złym marzeniem jest, np. kiedy rodzice opuszają swoje ukochane dzieci. Rodzeństwo zostaje wówczas u swojej ciotki (mamy siostry), która nie jest lubiana. Dzieci wyruszają na pomoc swoim rodzicom, którzy przecież nie opuścili by swoich pociech. Wówczas przeżywają różne przygody, mają różne marzenia. Najciekawszą przygodą jest chyba spełnienie marzeń związane z Ciotką. Czy uda im się dotrzeć do rodziców? Czy będą znów szczęśliwą i kochającą rodziną? Co dalej będzie z ciotką? Książka trochę fantastyczna, zawiera elementy baśniowe. Wskazywać może nawet na to sam początek, „Gdzieś we
Czytaj więcej