Recenzja - "Sklepy cynamonowe" Brunona Schulza

-

Kolejną książką, którą wybrałam do swojego wyzwania czytelniczego na 25 swoje urodziny, był zachwalany przez wszystkich zbiór opowiadań Brunona Schulza, pt. „Sklepy Cynamonowe”. Wydany w 1934 r. Cóż, mam mieszane uczucia, co do tego zbiorku. Trzy, może cztery opowiadania przypadły mi do gustu i bardzo mi się spodobały. Jednak może zacznę od kilku zdań ogólnych na temat całego tego zbiorku.




„Sklepy Cynamonowe” jest to kilkanaście opowiadań, które połączone są narratorem. Ów narrator – chłopiec o imieniu Józef - dorasta w toku całej historii. Józef pochodzi z galicyjskiej rodziny z małego miasteczka. Opisuje on wydarzenia, których jest świadkiem, miejsca, które widzi oraz to wszystko, co go otacza. Nie jest to jednak poukładana fabularnie historia. Autor bawi się przekazem treściowym, wyraźnie jest to widoczne podczas czytania, przez co tak często dzieła Schulza uważane są za arcydzieła. Może to wszystko za pomocą metafor, które są tak liczne, miękkich słów i opisów, które można by porównać do obrazów impresjonistów. Świat ukazany w tej książce, nie jest szary, smutny. Wręcz przeciwnie, ukazany jest kolorami, smakami, dźwiękami… Opowiadania te zaczynają się jesienią, która w oczach narratora jest kolorowa, i nie do końca dla niego zrozumiała. Warto dodać, że Józef jest bardzo wrażliwy, przez co narracja jest jakby baśniowa, a zarazem podszyta groteską. Jednak ta groteska w moim odczuciu była niepokojąca. Akcja jest powolna, momentami przypominająca sen, może dlatego niektóre te opowiadania takie nużące? Występują również tajemnicze symbole, które nadają ciekawości temu wszystkiemu. Wielką tajemnicą jest opowieść o Ojcu, który zmienia się. Wydaje mi się, że tamtejszy świat jest inny, zdeformowany, ale Józef nadal nieprzerwanie w nim trwa.


Zbiór ten jest bardzo wyszukaną prozą. Nie ma co ukrywać, twórczość Schulza jest trudna i wymagająca. Czytelnik musi skupić się podczas lektury, a zarazem doszukać się drugiego, a może głębszego sensu. Uważam, że nie jest to łatwa, przyjemna lektura. Po tę lekturę powinien sięgnąć czytelnik dojrzały, gotowy na wyzwania literackie. Nie ukrywam za kilka lat sięgnę jeszcze raz do tego zbiorku i przeczytam, może wtedy będę miała inne zdanie na temat tego dzieła? Na chwilę obecną jest to ciekawa pozycja, ale nie do końca zrozumiała…

Popularne posty z tego bloga

Mistrz małej prozy

-
Obraz
W wielkim oczekiwaniu na kolejną powieść autora - „Horyzont” - która pojawi się we wrześniu, zaopatrzyłem się w zbiór opowiadań, który pojawił się w wersji limitowanej na stronie wydawnictwa SQN z okazji Warszawskich Targów Książki. Po dwóch miesiącach od wydania udało mi się je przeczytać i teraz już mogę ogłaszać wszem i wobec, że nastały czasy mistrza krótkiej formy prozatorskiej. Ukłony dla Jakuba Małeckiego! W zbiorze „Historie podniebne” znajduje się siedem opowiadań. Pierwsze z nich, „Żaglowce i samoloty” to zapis pożegnania syna z umierającym ojcem. Nie był to ojciec całkiem zwyczajny, gdyż Felicjan Taranowicz był pisarzem. Relacja pomiędzy synem a ojcem była dość szczególna, a ojciec na swój sposób specyficzny, na pewno nietuzinkowy. Kolejne, „Idzie niebo” to już inna optyka. Tym razem przenosimy się na wieś. Ale nie będzie to taka zwykła wieś, gdyż znajduje się ona w pewnej alternatywnej rzeczywistości. Kilkadziesiąt kilometrów od wsi rozbił się Pająk. Od tego momen
Czytaj więcej

We dwoje zawsze lepiej

-
Obraz
Magdalena Witkiewicz to jedna z moich ulubionych autorek. Jej książki cenię za lekkość z jaką można je czytać, a przede wszystkim za tematykę jaką porusza. Silnie oddziałują na emocje, a każda w wyjątkowy sposób na czytelnika. Słowa zawarte w jej opowieściach przenikają duszę, wywołując niekiedy dreszcze. Ale po skończonej lekturze przybywa oczyszczenie i ukojenie. Jedną z książek, które ostatnio miałam okazję przeczytać, to Czereśnie zawsze muszą być dwie . Poznajemy w niej Zosię Krasnopolską - młodą kobietę, której umiera jedyna, prawdziwa przyjaciółka – starsza pani Stefania. Otrzymuje od niej w spadku zrujnowaną willę w Rudzie Pabianickiej, na jednym z łódzkich osiedli. Główna bohaterka postanawia postawić wszystko na jedną kartę i przenieść się do domu, który otrzymała. W nowym miejscu poczuła się w końcu jak u siebie, otrzymując nowy początek, postanawia go dobrze wykorzystać. W Rudzie poznaje Szymona, z którym odkrywa tajemnice domu po pani Stefanii. Dzięki niemu równ
Czytaj więcej

Recenzja książki Andrzeja Maleszki „Magiczne drzewo. Czerwone krzesło”

-
Obraz
  W tym miesiącu czas na przeczytanie książki dla dzieci i młodzieży poświęciliśmy na dość magiczną przygodę z czerwonym krzesłem. Jest to pierwszy tom wspaniałego cyklu „Magiczne drzewo”. Powieść ta opowiada o trójce rodzeństwa – Kukim, Tośce oraz Filipie. Znajdują oni krzesło, w sumie nic nadzwyczajnego. Cały szkopuł tkwi w tym, że to krzesło spełnia marzenia. Spełnia marzenia zarówno te dobre, jak i złe. Złym marzeniem jest, np. kiedy rodzice opuszają swoje ukochane dzieci. Rodzeństwo zostaje wówczas u swojej ciotki (mamy siostry), która nie jest lubiana. Dzieci wyruszają na pomoc swoim rodzicom, którzy przecież nie opuścili by swoich pociech. Wówczas przeżywają różne przygody, mają różne marzenia. Najciekawszą przygodą jest chyba spełnienie marzeń związane z Ciotką. Czy uda im się dotrzeć do rodziców? Czy będą znów szczęśliwą i kochającą rodziną? Co dalej będzie z ciotką? Książka trochę fantastyczna, zawiera elementy baśniowe. Wskazywać może nawet na to sam początek, „Gdzieś we
Czytaj więcej