Recenzja książki S. Lema „Solaris”

-

Rok 2021 powoli dobiega do końca. Rok ten obfitował w wiele ważnych dat związanych z literaturą. I tak w tym roku właśnie wypadła setna rocznica urodzin Stanisława Lema. Jeden z najpoczytniejszych polskich pisarzy science fictrion, którego twórczość wpisuje się do kanony literatury światowej. Stanisław Lem zmarł w 2006 r., był również filozofem oraz krytykiem.

Szczerze muszę przyznać, że nigdy nie sięgałam do twórczości Lema, ten rok był świetną okazją, żeby zapoznać się z „lemoteką”. I tak na pierwszy ogień poszła książka „Solaris”. Chyba jedna z najpopularniejszych jego prac, która nota bene została zekranizowana. Ale przejdźmy do konkretów.



Na stację badawczą, która mieści się na planecie o takiej samej nazwie jak tytuł pojawia się nowy członek zespołu, dr Kris Kelvin. Na owej planecie większość zajmują wody, tworząc oceany. Po wylądowaniu naukowiec zaczyna dostrzegać dziwne rzeczy. Skupia dużą uwagę na zachowanie mieszkańców planety. Odkrywa, że doktor Gibarian, który był jednym z solarystów popełnił samobójstwo. Odsłania kolejne niepokojące rzeczy. W budynku, w którym się znajdował pojawiły się istoty, które zostały wykreowane przez „ocean”. Były to wspomnienia, obrazy osób, które wydobywane były z umysłów badaczy. Okazuje się, że z jego zakamarków pamięci również zostają przywołane wspomnienia. W budynku, w którym przebywa pojawia się jego zmarła żona, ona również odebrała sobie życie. Jak potoczy się dalszy los solarysty?  Czy wspomnienia o żonie zmienią doktora Kelivna?

Lem łączy w sposób bardzo interesujący kilka wątków. Można zauważyć u niego między innymi wątek miłości, dramat, ale przede wszystkim temat solarystki, czyli nauki zajmującej się badaniem oddalonej od naszego układu słonecznego planety. Wątek ten jest bardzo dobrze rozbudowany. Przyznam, że czytając pojawiały się specjalistyczne nazwy, które po prostu googlowałam.

Autor porusza również kwestie łączenia się z istotami pozaziemskimi, z którymi my przecież nie mamy kontaktu. My, śmiertelnicy nie możemy pokonać wyznaczonej granicy, nie mamy również możliwości poznania, ba nawet zrozumienia życia, które różni się od tego ziemskiego. Nie wiadomo jacy byli by naukowcy, gdzie stopa ludzka by nie trafiła, sytuacje te zakończą się fiaskiem.

Jest to ciekawa lektura, która ukazuje nam nie tylko miłość, co prawda również nieszczęśliwą jak u Szekspira, ale przede wszystkim wiedzę na temat planety. Książka, która daje wiele do przemyślenia czytelnikowi, której nie przeczyta się w jeden wieczór i odłoży na półkę.

Z pewnością sięgnę po inne książki Stanisława Lema, ponieważ zaciekawiła mnie ta tematyka, a czasem warto oderwać się od rzeczywistości i przenieść się w fantastyczny świat.

 

Autor: Stanisław Lem

Tytuł: Solaris

Wydawnictwo: Agora

Seria: Dzieła Stanisława Lema

Liczba stron: 236

Popularne posty z tego bloga

Mistrz małej prozy

-
Obraz
W wielkim oczekiwaniu na kolejną powieść autora - „Horyzont” - która pojawi się we wrześniu, zaopatrzyłem się w zbiór opowiadań, który pojawił się w wersji limitowanej na stronie wydawnictwa SQN z okazji Warszawskich Targów Książki. Po dwóch miesiącach od wydania udało mi się je przeczytać i teraz już mogę ogłaszać wszem i wobec, że nastały czasy mistrza krótkiej formy prozatorskiej. Ukłony dla Jakuba Małeckiego! W zbiorze „Historie podniebne” znajduje się siedem opowiadań. Pierwsze z nich, „Żaglowce i samoloty” to zapis pożegnania syna z umierającym ojcem. Nie był to ojciec całkiem zwyczajny, gdyż Felicjan Taranowicz był pisarzem. Relacja pomiędzy synem a ojcem była dość szczególna, a ojciec na swój sposób specyficzny, na pewno nietuzinkowy. Kolejne, „Idzie niebo” to już inna optyka. Tym razem przenosimy się na wieś. Ale nie będzie to taka zwykła wieś, gdyż znajduje się ona w pewnej alternatywnej rzeczywistości. Kilkadziesiąt kilometrów od wsi rozbił się Pająk. Od tego momen
Czytaj więcej

We dwoje zawsze lepiej

-
Obraz
Magdalena Witkiewicz to jedna z moich ulubionych autorek. Jej książki cenię za lekkość z jaką można je czytać, a przede wszystkim za tematykę jaką porusza. Silnie oddziałują na emocje, a każda w wyjątkowy sposób na czytelnika. Słowa zawarte w jej opowieściach przenikają duszę, wywołując niekiedy dreszcze. Ale po skończonej lekturze przybywa oczyszczenie i ukojenie. Jedną z książek, które ostatnio miałam okazję przeczytać, to Czereśnie zawsze muszą być dwie . Poznajemy w niej Zosię Krasnopolską - młodą kobietę, której umiera jedyna, prawdziwa przyjaciółka – starsza pani Stefania. Otrzymuje od niej w spadku zrujnowaną willę w Rudzie Pabianickiej, na jednym z łódzkich osiedli. Główna bohaterka postanawia postawić wszystko na jedną kartę i przenieść się do domu, który otrzymała. W nowym miejscu poczuła się w końcu jak u siebie, otrzymując nowy początek, postanawia go dobrze wykorzystać. W Rudzie poznaje Szymona, z którym odkrywa tajemnice domu po pani Stefanii. Dzięki niemu równ
Czytaj więcej

Recenzja książki Andrzeja Maleszki „Magiczne drzewo. Czerwone krzesło”

-
Obraz
  W tym miesiącu czas na przeczytanie książki dla dzieci i młodzieży poświęciliśmy na dość magiczną przygodę z czerwonym krzesłem. Jest to pierwszy tom wspaniałego cyklu „Magiczne drzewo”. Powieść ta opowiada o trójce rodzeństwa – Kukim, Tośce oraz Filipie. Znajdują oni krzesło, w sumie nic nadzwyczajnego. Cały szkopuł tkwi w tym, że to krzesło spełnia marzenia. Spełnia marzenia zarówno te dobre, jak i złe. Złym marzeniem jest, np. kiedy rodzice opuszają swoje ukochane dzieci. Rodzeństwo zostaje wówczas u swojej ciotki (mamy siostry), która nie jest lubiana. Dzieci wyruszają na pomoc swoim rodzicom, którzy przecież nie opuścili by swoich pociech. Wówczas przeżywają różne przygody, mają różne marzenia. Najciekawszą przygodą jest chyba spełnienie marzeń związane z Ciotką. Czy uda im się dotrzeć do rodziców? Czy będą znów szczęśliwą i kochającą rodziną? Co dalej będzie z ciotką? Książka trochę fantastyczna, zawiera elementy baśniowe. Wskazywać może nawet na to sam początek, „Gdzieś we
Czytaj więcej