Recenzja książki "Fikołki na trzepaku"

-

 Któż nie zna twórczości Małgorzaty Kalicińskiej? Jej "Domem nad rozlewiskiem" zachwycała i zachwyca się prawie każda kobieta. Czas wrócić do wspomnień autorki. Jakie miała dziecińsko? Zapraszamy do dalszej części recenzji. 




Małgorzata Kalicińska przedstawia swoje wspomnienia od najmłodszych lat, które pamięta. Opisuje nie tylko wspomnienia z podwórka ,te przyjemne rzeczy, ale również z tego, co działo się w domu. Opisuje swoją rodzinę. Ważne wydarzenia, które miały miejsce w jej życiu. Dla mnie osobiście, niektóre wspomnienia były nudne jak flaki z olejem, niektóre wciągały, że nie chciało się odłożyć książki. W końcu nie wszystko musi podobać się nam i autorce. 

Czytając miło było poznać historię przed 1989 r. z perspektywy Kalicińskiej. Niestety nie było mnie jeszcze na świecie, więc mogę tylko poznać tę historię z opowieści czy czytając takie wspomnienia. 

Dużym plusem jest zastosowany język. Jest on prosty, ale jednak ma coś takiego w sobie przy opowiadaniu kilku wspomnień, że aż chce się czytać. 

Cieszy mnie również to, że czytając nie było nic o polityce, a przecież w w latach komunistycznych tyle się rzeczy działo. 

To taka miła, prywatna wyprawa do lat młodzieńczych Pani Kalicińskiej. Dodatkowo opatrzona zdjęciami i obszernymi wyjaśnieniami pod zdjęciami. Poczułam się jakbym przeglądała album kogoś z mojej rodziny. 


Autor: Małgorzata Kalicińska 

Tytuł: Fikołki na trzepaku 

Wydawnictwo: Zysk i S-ka 

Rok wydania: 2009 

Liczba stron: 326 

Popularne posty z tego bloga

Mistrz małej prozy

-
Obraz
W wielkim oczekiwaniu na kolejną powieść autora - „Horyzont” - która pojawi się we wrześniu, zaopatrzyłem się w zbiór opowiadań, który pojawił się w wersji limitowanej na stronie wydawnictwa SQN z okazji Warszawskich Targów Książki. Po dwóch miesiącach od wydania udało mi się je przeczytać i teraz już mogę ogłaszać wszem i wobec, że nastały czasy mistrza krótkiej formy prozatorskiej. Ukłony dla Jakuba Małeckiego! W zbiorze „Historie podniebne” znajduje się siedem opowiadań. Pierwsze z nich, „Żaglowce i samoloty” to zapis pożegnania syna z umierającym ojcem. Nie był to ojciec całkiem zwyczajny, gdyż Felicjan Taranowicz był pisarzem. Relacja pomiędzy synem a ojcem była dość szczególna, a ojciec na swój sposób specyficzny, na pewno nietuzinkowy. Kolejne, „Idzie niebo” to już inna optyka. Tym razem przenosimy się na wieś. Ale nie będzie to taka zwykła wieś, gdyż znajduje się ona w pewnej alternatywnej rzeczywistości. Kilkadziesiąt kilometrów od wsi rozbił się Pająk. Od tego momen
Czytaj więcej

We dwoje zawsze lepiej

-
Obraz
Magdalena Witkiewicz to jedna z moich ulubionych autorek. Jej książki cenię za lekkość z jaką można je czytać, a przede wszystkim za tematykę jaką porusza. Silnie oddziałują na emocje, a każda w wyjątkowy sposób na czytelnika. Słowa zawarte w jej opowieściach przenikają duszę, wywołując niekiedy dreszcze. Ale po skończonej lekturze przybywa oczyszczenie i ukojenie. Jedną z książek, które ostatnio miałam okazję przeczytać, to Czereśnie zawsze muszą być dwie . Poznajemy w niej Zosię Krasnopolską - młodą kobietę, której umiera jedyna, prawdziwa przyjaciółka – starsza pani Stefania. Otrzymuje od niej w spadku zrujnowaną willę w Rudzie Pabianickiej, na jednym z łódzkich osiedli. Główna bohaterka postanawia postawić wszystko na jedną kartę i przenieść się do domu, który otrzymała. W nowym miejscu poczuła się w końcu jak u siebie, otrzymując nowy początek, postanawia go dobrze wykorzystać. W Rudzie poznaje Szymona, z którym odkrywa tajemnice domu po pani Stefanii. Dzięki niemu równ
Czytaj więcej

Wywiad z Moniką Jagodzińską

-
Obraz
  We wrześniu premiera nowej książki autorstwa Moniki Jagodzińskiej. Monika ma na swoim koncie już dwie książki, o czym będzie trzecia? W najbliższym czasie pojawi się przedpremierowa recenzja, jednak teraz krótki wywiad z autorką. Widać, że literacki świat pochłonął Cię. Wydajesz kolejną książkę. Od naszej ostatniej rozmowy minął ponad rok. Co przez ten czas zmieniło się w Twoim życiu? Sama nie mogę uwierzyć, że to już trzecia książka. Pamiętam, jak marzyłam, by kiedyś móc postawić swoją książkę na półce, a za chwilę stanie już trzecia. To coś niesamowitego :) Faktycznie, minął już rok. Muszę przyznać, że był to rok dość pełen zmian. Zmieniłam pracę, przeprowadziłam się i dzielnie pracowałam nad nową książką, którą szczęśliwie udało mi się doprowadzić do końca. Do tego odkryłam w sobie nową pasję sportową, w którą też dość mocno się wkręciłam. I co najważniejsze, udało mi się w tym roku obronić licencjat i mogę rekrutować dalej na studia drugiego stopnia. Wrażeń nie br
Czytaj więcej